Ik begrijp de wereld niet meer.

Heel plotseling en in één keer,
Begrijp ik de wereld niet meer.

Ze zeggen dat ik afstand moet houden,
En dat we geen handen meer mogen vasthouden.

Ik mag niemand meer een kus geven,
Want iedereen vreest voor mijn en zijn leven.

Het is gevaarlijk om naar buiten te gaan,
Maar ik heb toch niks verkeerd gedaan?

Die papieren zakdoekjes vind ik helemaal niet fijn,
Waar zou toch mijn stoffen zakdoek zijn?

Mijn familie zie ik nu niet meer,
Maar zij kwamen elke week toch een keer?

Mijn lievelingscafé is nu zelfs dicht,
En de kapper had ook al zo’n raar bericht.

Het wordt nu wel heel erg stil,
Maar schreeuwen is wat ik wil.

Al deze nieuwe regels maken me bang,
En dit duurt allemaal veel te lang.

Was alles maar weer gewoon,
Dan kon ik weer terug naar mijn vertrouwde patroon.

Kwetsbaar is een woord dat ik nu heel vaak hoor,
Komt het dan allemaal daardoor?

Ik zie de angst in de ogen om me heen,
Ook het verdriet en de onzekerheid voel ik meteen.

Wat is er toch aan de hand,
In ons fijne en mooie land?

Kan iemand mij dit uitleggen,
En wil je het dan heel duidelijk zeggen?

Want ik begrijp de wereld niet meer,
En dat doet mij heel veel zeer.